przebudzenie

dwa tygodnie mineły za szybko, za szybko jak dla mnie :(. to bły najpiekniejsze dwa tygodnie mojego zycia. pojechałam na słowacje na obóz.jak wyjezdżałam z domu to sie o mało nie porycząłam bo nie chciałam zostawiać przyjaciół. potem poznałam innych ludzi którzy poczatkowo wydali sie dośc normalni ale potem... płakałam jka wyjeżdząłam z obozu. teraz nie moge sie znaleść tutaj jest mi strasznie ciężko. najgorsze jest to ze poznałam kogos kogo nigdy nie zapomne... miał takie zajebiste oczy, usmiech, dłonie, teraz płacze za często...nie zapomne wspólnych chwil, czasem szalonych do bólu czasem delikatnych jak mgła, która okalała jezioro nad którym byłam...teraz nie wiem czy to był sen czy to była rzeczywistość...kocham cie chociaz ci tego nie powiem juz nigdy wiecej jestes za daleko...nie zapomne ranka kiedy obudziłam sie obok ciebie...czy kiedys jeszcze to poczuje...zostały mi tylko wspomnienia i koraliki ;-)...

przedwczoraj sie obudziłam i jusz nie rozumiem ludzi z którymi jestem, boje sie ze jusz ich nie zrozumiem, boje sie że przestane rozumiec siebie...